Het was, denk ik, een soort educatief spelletje dat ik op school, ik was toen een jaar of vijf,zes, had geleerd: tegenstellingen zoeken. Thuis moesten ze er ook aan geloven: papa, het is niet dik maar…, niet oud maar… enzovoort. Maar na een tijdje was de lol er vanaf.

Vanaf 13 april, als Koningin Beatrix het gerestaureerde Rijksmuseum heropent, zal het wereldberoemde schilderij weer op zijn ereplaats te bewonderen zijn. Wat meteen opvalt op het donkere schilderij zijn de twee figuren die helder oplichten. Eén ervan stelt een jong meisje voor, gekleed in een goudkleurige jurk. De auteur van deze KIDDO-Leespluimtitel, Jan Paul schutten, heeft zijn verhaal over het ontstaan van de Nachtwacht aan dat meisje opgehangen. Hij heeft haar een naam gegeven: Niesje...

De illustratie op het omslag laat er geen twijfel over bestaan: zelfs een angstaanjagende beer brengt het meisje dat tegenover het dier staat niet van haar stuk. Het is dan ook niet zo maar een meisje, het is Kimmie Cowboy

Konosja heeft een rood tapijtje, dat hij voor van alles kan gebruiken. Als hangmat bijvoorbeeld, of als picknickkleed. Hij kan eronder schuilen als het regent en ermee van een heuvel af glijden. Alle dieren die het zien roepen: 'Ik wil ook!'

Een tafereeltje dat u wellicht bekend voorkomt: u hebt uw peuter hoog boven uw hoofd opgetild en verrukt klinkt het: ‘Nog een keer!’ Het kind kan er niet genoeg van krijgen en u mag optillen tot u erbij neervalt. Zo gaat het ook bij een verhaaltje of versje dat u hebt voorgelezen. Al helemaal als het kind zichzelf erin herkend heeft. Nog een keer! Nog een keer dat mooie verhaal, of, dat heerlijke intieme moment nog even rekken. Net als in de wereld van een mensenkind gaat het in de drakenwereld. Lees het in Nog een keer!

Bij de pracht en praal waarmee de troonsbestijging van Koning Willem‐Alexander gepaard gaat, steekt de entourage van Koning Koen wel heel bescheiden af. Als het verhaal begint, zien we Koning Koen ten strijde trekken, een kleuter met een papieren kroon en een houten zwaardje. Met in zijn gevolg vriendje Joris en peutertje Casper, de laatste in een hansopje en in zijn mond een speen die hem gedurende het hele verhaal niet zal verlaten.

Suf-aan-zee is geen wereldstad, eerder een saai dorp. Met keurige mensen die in keurige huizen met keurige tuintjes wonen. ‘Er woonden weinig kinderen in Sannes saaie straat. Haar vader knipte elke week de heg precies op maat.’ Het huis naast dat van Sanne is verkocht en ze hoopt dat er een leuk vriendje of vriendinnetje komt wonen. Haar wens gaat in vervulling.

Kathelijne Catherijne Josefien heet ze en ze is zes jaar. En prinses. Maar iedereen noemt haar Keteltje omdat ze kan zingen als een fluitende fluitketel en als ze erg boos is, komt er stoom uit haar oren. Ze woont natuurlijk in een paleis met haar Koningin Moeder, Generaal Vader en een alleraardigste Prins Opa.

Het is donker, regen striemt door de straten, dorre bladeren waaien rond. Heerlijk om nu thuis te zijn en een boek te lezen. Dit beeld roepen de schutbladen voor in het boek op. Buurman zit dan ook binnen en leest een boek, zijn hond ligt lui op de vloer. Maar dan klinkt het boing, boing, boing uit het huis van de buren. Het buurmeisje speelt met een bal. Buurman staat verstoord op en bonkt op de muur. Stilte. Maar dan: la la la, het meisje zingt een lied. Buurman bonkt weer op de muur, nu iets heftiger. Stilte. En dan…

Geen twijfel aan wat u met dit boek moet doen. Het staat nadrukkelijk op het omslag: ‘Het grote voorleesboek voor peuters’. En voor volwassenen, voegen wij eraan toe, want wat is er heerlijker dan voorlezen aan jonge kinderen? Je doet hun er een groot plezier mee en de voorlezer kan zijn of haar prille jaren nog eens herbeleven. Dan blijkt weer eens hoe peuterbelevenissen in wezen onveranderd zijn.

Kunt u zich nog herinneren hoe u leerde lezen? Misschien begon het al vroeg met het herkennen van ‘mijn eigen letter’. Daarna, in de eerste klas of groep, leerde je woordjes die bij een plaatje hoorden. Denk maar aan de klassieker ‘aap-noot-mies’ of recenter ‘boom-roos-vuur’. Dat is het ogenblik waarop kinderen ‘tekens gaan verbinden / met dingen die ze hebben, pap en kip / of kennen, man en lam…’, schrijft de dichter Ed Leeflang.

‘In elk bed van Holletje-in-‘t-Bos werd een verhaaltje gelezen voor het slapengaan.’ Zo staat het in het begin van het boek. En mochten die woorden niet overtuigen, dan de illustraties wel.